دبیر شورای عالی استان‌ها: دولت نباید خودش را از تامین منابع مالی شهرداری‌ها کنار بکشد

دبیر شورای عالی استان‌ها: دولت نباید خودش را از تامین منابع مالی شهرداری‌ها کنار بکشد

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از شهرنوشت، علی دشتی در خصوص بند 3 ماده 41 لایحه مالیات بر ارزش افزوده و برابر شدن سهم دولت و شهرداری‌ها از مالیات بر ارزش‌افزوده، گفت: در تمام دنیا حداقل 60 درصد از بودجه شهرداری‌ها از طریق دولت تامین می‌شود. شهرداری‌ها موسسات غیردولتی هستند، ولی در تمام دنیا تحت کمک‌های جدی دولت قرار می‌گیرند.

وی با اشاره به اینکه شهرداری‌ها خدمات بسیاری به دولت ارائه می‌کنند، افزود: دولت نباید خودش را از تامین منابع مالی شهرداری‌ها کنار بکشد. کنار کشیدن دولت به منزله از بین رفتن خدمات عمومی در شهرها و فروش تراکم است.

دبیر هیات رییسه شورای عالی استان‌ها عنوان کرد: اگر در شهر مشکلی به وجود آید دولت باید پاسخگوی مردم باشد. شهرداری‌ها بخشی از حاکمیت هستند و در صورتی که شهرداری‌ها نتوانند پاسخگو باشند، حاکمیت باید پاسخگو باشد. چگونه می‌خواهند به مردم پاسخ دهند که منابعی وجود ندارد؟

دشتی، افزایش سهم شهرداری‌ها از مالیات بر ارزش افزوده و برابر شدن سهم شهرداری‌ها و دولت را مفید دانست و عنوان کرد: هر میزانی که از سهم مالیات بر ارزش افزوده برای شهرداری‌ها کم شود به منزله این است که خدمات‌دهی شهرداری‌ها را برای مردم کم کنیم. در صورت کاهش سهم شهرداری، آن‌ها توان اداره شهر را نخواهند داشت و ناچار هستند به سمت درآمدهای ناپایدرا حرکت کنند. به هر میزان از این درصد کم کنیم به همین میزان چراغ سبزی به مردم و شهرداری‌ها برای شهرفروشی نشان می‌دهیم.

چگونه جوش صورت را درمان کنیم؟

چگونه جوش صورت را درمان کنیم؟

برترین‌ها: آکنه بیماری پوستی است و زمانی رخ می‌دهد که چربی و سلول‌های مرده پوست فولیکول‌های مو را مسدود نماید.

آکنه اغلب بر روی صورت، گردن، پشت و شانه‌ها ظاهر می‌شود. آکنه اغلب آزار دهنده و ماندگار می‌باشد. زخم‌های آکنه به کندی بهبود یافته و تا یکی برطرف می‌شود دیگری وقتی انتظارش را ندارید ظاهر می‌شود.

آکنه، بسته به شدت آن، می‌تواند موجب ناراحتی روحی و زخم شدن پوست شود. خبر خوب اینکه درمان موثر برای آن وجود دارد و هرچه درمان زودتر شروع شود، خطر دوام آسیب روحی و جسمی آن کمتر می‌شود.



نشانه‌ها

آکنه معمولا بر روی نواحی از پوست که دارای بیشترین تعداد غدد چربی اصلی هستند مانند صورت، گردن، پشت و شانه‌ها ظاهر می‌شود. آکنه به اشکال زیر ظاهر می‌شود:

زخم‌های غیرالتهابی

کومدون‌ها (سرسفید و سرسیاه ها) زمانی ایجاد می‌شوند که منافذ فولیکول‌های مو توسط ترشح چربی، سلول‌های مرده پوست و برخی از مواقع باکتری‌ها مسدود شوند. اگر کومدون‌ها در سطح پوست باز باشند به علت نمای تیره سوراخ‌های فولیکول‌های مو سرسیاه نامیده می‌شوند. اگر کومدون‌ها بسته باشند –نسبتا برآمده و به رنگ پوست سرسفید نامیده می‌شوند.

زخم‌های التهابی

• جوش‌های نوک تیزبرآمدگی‌های کوچکی هستند که نشان دهنده التهاب یا عفونت فولیکول‌های مو می‌باشند. جوش‌های نوک تیز ممکن است قرمز رنگ و حساس باشند.
• جوش‌های چرکی (کورک) برآمدگی‌های قرمز رنگ و حساس با سر چرکی سفید هستند.
• گره‌ها برآمدگی‌های بزرگ، سفت و دردناک در زیر سطح پوست هستند. آن‌ها بوسیله ترشحات عمیق در زیر فولیکول‌های مو ایجاد می‌شوند.
•  کیست‌ها برآمدگی‌هایی دردناک و پر از چرک در زیر سطح پوست هستند. این عفونت‌های جوش مانند ممکن است زخم ایجاد نمایند.

علت

سه عامل با تشکیل آکنه مرتبط هستند:

• تولید بیش از حد چربی (ترشحات غدد چربی)
• ریزش غیرمعمول سلول‌های مرده پوست که به تحریک فولیکول‌های موی پوست منجر می‌شود.
• تجمع باکتری‌ها

آکنه زمانی اتفاق می‌افتد که چربی یا سلول‌های مرده پوست فولیکول‌های مو را مسدود نماید. فولیکول‌های مو با غده‌های چربی مرتبط هستند. این غده‌ها ماده چربی به نام سِبوم (sebum) ترشح می‌کنند تا پوست و مو چرب بماند. سبوم معمولا از بدنه‌ی مو بالا آمده و از طریق منافذ فولیکول‌های مو به سطح پوست می‌رسد. وقتی بدن سبوم و سلول‌های مرده اضافی تولید می‌کند، این دو در فولیکول‌های مو با یکدیگر ترکیب شده و سرپوش نرمی را تشکیل می‌دهند که محیطی برای رشد باکتری می‌باشد.

این سرپوش موجب تورم دیواره فولیکول شده و جوش سرسفید را تشکیل می‌دهد. یا اینکه سرپوش به سطح باز و تیره رنگ می‌شود که جوش سرسیاه را تشکیل می‌دهد. جوش‌ها نقاط قرمز رنگ برجسته با مراکز سفید رنگ می‌باشند که پس از التهاب یا عفونت فولیکول‌های مسدود مو بوجود می‌آیند.

انسداد‌ها و تورم بسیار عمیق فولیکول‌های مو برآمدگی‌هایی در زیر سطح پوست ایجاد می‌کنند که کیست نامیده می‌شود. سایر منافذ پوست که راه خروج غده‌های تعریق به روی سطح پوست می‌باشد، معمولا در آکنه دخالتی ندارند.



عوامل تشدیدکننده آکنه

این عوامل آکنه را تشدید می‌کنند:

• هورمون ها: آندروژن‌ها هورمون‌هایی هستند که در دوران بلوغ در دختر‌ها و پسر‌ها افزایش یافته و موجب بزرگ شدن غدد چربی و تولید بیشتر سبوم می‌شوند. تغییرات هورمونی ناشی از بارداری و مصرف دارو‌های خوراکی پیشگیری از بارداری نیز بر تولید سبوم موثر است.
• مصرف دارو‌های خاص: دارو‌های حاوی کورتیکواستروییدها، آندروژن‌ها یا لیتیوم موجب بروز آکنه می‌شود.
• رژیم غذایی: مطالعات نشان داده است که برخی از فاکتور‌های رژیم غذایی مانند محصولات لبنی و غذا‌های غنی از کربوهیدرات –مانند نان، نان شیرینی و چیپس که موجب افزایش قند خون می‌شود موجب بروز آکنه می‌شود.

باور‌های غلط در مورد آکنه

برخلاف آنچه مردم تصور می‌کنند، عوامل زیر تاثیر چندانی بر آکنه ندارند:

• غذا‌های چرب و شکلات دارای تاثیر اندک یا فاقد تاثیر در روند تولید آکنه یا گسترش آن می‌باشد.
• پوست کثیف: آکنه به وسیله چرک و کثافت ایجاد نمی‌شود. در واقع، سابیدن بیش از حد پوست یا تمیز کردن آن با صابون‌ها یا مواد شیمیایی خشن پوست را تحریک کرده و موجب تشدید آکنه می‌شود. تنها به تمیز کردن ساده پوست برای از بین بردن چربی اضافی و سلول‌های مرده پوست کافی است.

عوامل خطر

تغییرات هورمونی بدن موجب تحریک یا تشدید آکنه می‌شود. این تغییرات در افراد زیر معمول می‌باشد:

• نوجوانان
• زنان و دختران، دو تا هفت روز قبل از دوران قاعدگی
• زنان باردار
• افرادی که دارو‌های حاوی کورتیکواسترویید، آندروژن یا لیتیوم مصرف می‌کنند

سایر عوامل خطر عبارتند از:

• تماس پوستی مستقیم با مواد چرب یا استفاده از برخی لوازم آرایش خاص بر روی پوست
• سابقه خانوادگی آکنه: اگر یکی از والدین آکنه داشته است، به احتمال خیلی زیاد فرزندان نیز به آن مبتلا می‌شوند.
• فشار یا اصطکاک ناشی از تماس مواردی مانند تلفن یا موبایل، کلاه ایمنی، یقه تنگ و کوله پشتی با پوست
•  استرس به تنهایی موجب آکنه نمی‌شود، اما اگر فرد دچار آکنه شده باشد، استرس ممکن است آن را تشدید کند.

آمادگی برای ویزیت پزشک

اگر مبتلا به آکنه‌ای هستید که به درمان‌های خانگی و بدون نسخه پاسخ نمی‌دهد، به پزشک مراجعه نمایید. درمان زودهنگام و موثر آکنه خطر زخم شدن پوست و از دست رفتن اعتماد به نفس فرد را کاهش می‌دهد. پزشک پس از معاینه اولیه بیمار را برای تشخیص و درمان بیماری پوستی به متخصص پوست ارجاع می‌دهد.

در اینجا اطلاعاتی ارائه شده که به شما کمک می‌کند تا برای ملاقات با پزشک آماده شوید و اینکه باید چه انتظاراتی از پزشک داشته باشید.

چه کاری می‌توانید انجام دهید؟

اطلاعات پزشکی کلیدی خود را یادداشت نمایید، مانند بیماری‌های دیگری که در شما تشخیص داده شده و دارو‌هایی که طبق تجویز پزشک یا بدون نسخه استفاده می‌کنید از جمله ویتامین‌ها و مکمل ها.

اطلاعات فردی کلیدی را یادداشت نمایید، مانند وجود هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر در زندگی.

سوالاتی که می‌خواهید بپرسید را یادداشت نمایید. از قبل فهرست سوالات تان را آماده کنید که به شما کمک می‌کند از ملاقات تان با پزشک نهایت استفاده راببرید.

در زیر سوالاتی ارائه شده است که ممکن است در مورد آکنه ازپزشک بپرسید. در صورتی که در طول مدت معاینه سوالی برای تان پیش آمد، حتما از پزشک بپرسید.

چه روش درمانی را برای من توصیه می‌کنید؟

 اگر اولین درمان موثر واقع نشد، چه درمان دیگری را توصیه می‌کنید؟

عوارض جانبی احتمالی دارویی که تجویز می‌کنید، چیست؟

تا چه مدتی باید داروی تجویزی شما را مصرف کنم؟

چه مدتی پس از مصرف دارو علائم و نشانه‌های من بهبود می‌یابد؟

ویزیت مجدد جهت ارزیابی تاثیر داروی تجویز شده چه زمانی انجام می‌شود؟

اگر دارو‌ها تاثیر نداشت، قطع مصرف آن‌ها ضرری ندارد؟

آیا شیوه‌هایی برای مراقبت از خود وجود دارد که علائم را کاهش دهد؟

آیا توصیه می‌کنید که رژیم غذایی ام را تغییر دهم؟

آیا توصیه می‌کنید محصولات بدون نسخه‌ای مانند صابون، لوسیون و لوازم آرایشی که استفاده می‌کنم را تغییر دهم؟



چه انتظاراتی باید از پزشک داشته باشید؟

احتمالا پزشک از شما سوالاتی می‌پرسد. آمادگی برای پاسخگویی به آن سوالات، وقت بیشتری برای صحبت در مورد نکات مورد نظرتان در اختیارتان قرار می‌دهد. پزشک ممکن است سوالات زیر را از شما بپرسد:

 اولین بار چه زمانی به آکنه مبتلا شدید؟

 آیا از نظر شما شروع ناگهانی آکنه ناشی از استرس یا دوران قاعدگی –در زنان و دختران می‌باشد؟

در حال حاضر چه داروهایی، از جمله بدون نسخه، تجویزی، ویتامین‌ها و مکمل ها، مصرف می‌کنید؟

در زنان و دختران: آیا از دارو‌های ضد بارداری خوراکی استفاده می‌کنید؟

در زنان و دختران: آیا عادت ماهانه شما منظم است؟

در زنان و دختران: آیا باردار هستید، یا برای آن برنامه ریزی کرده اید؟

از چه نوع صابون، لوسیون، شامپو ونرم کننده یا لوازم آرایشی استفاده می‌کنید؟

 آکنه بر اعتمادبه نفس و اطمینان تان در موقعیت‌های اجتماعی چه تاثیری داشته است؟

آیا در خانواده شما سابقه آکنه وجود دارد؟

تاکنون چه درمان‌هایی انجام داده اید؟ آیا موثر بوده است؟

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

معمولا آکنه یک وضعیت پزشکی جدی به شمار نمی‌رود. اما ممکن است فرد برای اجتناب از زخم شدن یا سایر صدمات پوستی ناشی از کورک‌های مزمن یا کیست‌های ملتهب برای درمان دارویی به متخصص پوست مراجعه نماید. اگر آکنه یا زخم‌هایی که به جا می‌گذارد بر روابط اجتماعی یا اعتمادبه نفس شما تاثیر سوء دارد، می‌توان برای کنترل آکنه یا کاهش زخم‌ها به متخصص پوست مراجعه کرد.

درمان دارویی

درمان آکنه از طریق کاهش تولید چربی، تسریع جابجایی سلول‌های پوست، مبارزه با عفونت باکتریایی، کاهش التهاب یا هر چهار مورد عمل می‌کند. در اغلب درمان ها، پس از چهار تا هشت هفته درمان نتیجه می‌دهد و ممکن است پوست قبل از بهتر شدن بدتر شود.

پزشک یا متخصص پوست ممکن است دارویی برای پوست (درمان موضعی) یا برای خوردن (درمان خوراکی) تجویز کند. تجویز داروی خوراکی برای آکنه نباید در دوران بارداری، بویژه سه ماهه اول، انجام شود.

انواع درمان‌های آکنه عبارتند از:

دارو‌های موضعی بدون نسخه: لوسیون‌های آکنه ممکن است موجب خشک شدن چربی، کشتن باکتری‌ها و تسریع ریزش سلول‌های مرده پوست شود. لوسیون‌های بدون نسخه (OTC) معمولا ملایم و حاوی مواد فعال پروکسید بنزوئیل، سولفور، رزورسینول، اسید سالیسیلیک یا سولفور می‌باشند. این محصولات برای آکنه‌های بسیار خفیف مناسب است. دارو‌های بدون نسخه آکنه موجب عوارض جانبی اولیه مانند خارش، خشکی یا پوسته پوسته شدن پوست می‌شود که اغلب پس از اولین ماه درمان برطرف می‌شود.

درمان‌های موضعی با تجویز پزشک: اگر آکنه با دارو‌های بدون نسخه درمان نشود، برای دریافت لوسیون قوی‌تر به پزشک یا متخصص پوست مراجعه نمایید. ترتینوئین (آویتا، رتینا A، و غیره)، آداپالن (دیفرین) و تازاروتن (تازوراک، آواج) نمونه‌هایی از دارو‌های موضعی حاوی ویتامین A می‌باشد. آن‌ها با تسریع پوست اندازی سلول‌ها و ممانعت از مسدود شدن فولیکول‌های مو عمل می‌کنند.

همچنین می‌توان از چند آنتی بیوتیک موضعی استفاده کرد. آن‌ها باکتری‌های اضافی پوست را از بین می‌برند. اغلب برای نتیجه گیری بهتر از این محصولات به صورت ترکیبی استفاده می‌شود. ترکیبات دارویی پروکسید بنزوئیل و آنتی بیوتیک عبارتند از ترکیب دوز‌های مختلفی از پروکسید بنزوئیل و کلیندامایسین (بنزاکلین، دوآک، آکانیا) و پروکسید بنزوئیل و اریترومایسین (بنزامایسین). ژل داپسون (آکزون) درمان جدیدتری برای آکنه است که در درمان آکنه التهابی موثر است.

تجویز دارو‌های موضعی برای آکنه موجب بروز برخی از عوارض جانبی مانند سوزش، سوختگی، قرمز شدن یا پوست انداختن پوست می‌شود. پزشک ممکن است اقداماتی را برای کاهش عوارض جانبی توصیه نماید از جمله افزایش تدریجی دوز دارو، شستشوی پوست مدت کوتاهی پس از استفاده از دارو یا تغییر داروی مورد استفاده.

آنتی بیوتیک ها: برای آکنه خفیف و شدید، تجویز کوتاه مدت آنتی بیوتیک‌های خوراکی برای کاهش باکتری‌ها و مبارزه با التهاب ضروری است. از آنجایی که آنتی بیوتیک خوراکی از همان ابتدا برای درمان آکنه مورد استفاده قرار می‌گیرد، مقاومت افراد دارای آکنه در برابر آنتی بیوتیک به طرز قابل توجه‌ای افزایش می‌یابد. به همین علت، به محض بهبود علائم یا وقتی مشخص می‌شود که این دارو‌ها موثر نیست –معمولا طی سه تا چهار ماه پزشک توصیه می‌کند که مصرف دارو قطع شود.

در بسیاری از موارد، فرد از درمان موضعی و خوراکی به صورت توامان استفاده می‌کند. مطالعات نشان داده است که مصرف پروکسید بنزوئیل به صورت موضعی همراه با آنتی بیوتیک خوراکی خطر مقاومت در برابر آنتی بیوتیک را کاهش می‌دهد. مصرف آنتی بیوتیک‌ها عوارض جانبی مانند ناراحتی معده، سرگیجه یا تغییر رنگ پوست را در پی دارد. این دارو‌ها همچنین حساسیت پوست به نور خورشید را افزایش و کارایی دارو‌های ضد بارداری خوراکی را کاهش می‌دهد.

ایزوترتینوئین: برای کیست‌های عمیق، آنتی بیوتیک کافی نیست. ایزوترتینوئین (آمنستیم، کلاراویس، سوترت) دارویی قوی است برای زخم آکنه کیستی یا آکنه‌ای که به درمان‌های دیگر جواب نمی‌دهد. این دارو در بسیاری از آکنه‌های شدید مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دارو بسیار موثر است، اما به علت عوارض جانبی شدید احتمالی آن افراد مصرف کننده باید همیشه تحت نظر متخصص پوست باشند. ایزوترتینوئین با نقص‌های مادرزادی مرتبط است، بنابراین زنان باردار یا زنانی که در طول درمان یا طی چند هفته پس از پایان درمان قصد بارداری دارند، نمی‌توانند از آن استفاده نمایند.

در واقع، عوارض جانبی این دارو آنقدر شدید است که زنان در سن باروری برای تجویز دارو باید از برنامه تایید شده اداره غذا و دارو استفاده نمایند. عوارض جانبی معمول ایزوترتینوئین عبارتست از خشکی چشم، دهان، لب، بینی و پوست و همچنین خارش، خون دماغ، درد عضلانی، حساسیت به نور خورشید و کاهش دید در شب.

همچنین این دارو میزان تری گلیسرید و کلسترول خون و آنزیم‌های کبد را افزایش می‌دهد. علاوه براین، ایزوترتینوئین خطر افسردگی و خودکشی را افزایش می‌دهد. با اینکه این رابطه سببی ثابت نشده است، اما پزشکان انتظار دارند این علائم در افراد مصرف کننده ایزوترتینوئین ظاهر شود. اگر هنگام مصرف این دارو بسیار ناراحت هستید یا قادر به مقابله نیستید، فورا به پزشک تان اطلاع دهید.

دارو‌های خوراکی پیشگیری از بارداری: دارو‌های پیشگیری از بارداری خوراکی دارای ترکیبی از نورجستیمات و اتینیل استرادیول (اُرتو تریسایکلین، پرویفم، غیره) می‌باشد که موجب بهبود آکنه در زنان می‌شود. با این حال، دارو‌های خوراکی پیشگیری از بارداری دارای عوارض جانبی دیگری –مانند سردرد، حساسیت پستان، حالت تهوع و افسردگی می‌باشد که ممکن است بخواهید در مورد آن‌ها نیز به پزشک مراجعه نمایید. جدی‌ترین مشکل آن افزایش نسبی خطر بیماری قلبی، فشارخون و لخته‌های خونی است.

 لیزر و نور درمانی: در این نوع از درمان، لیزر و نور بدون آسیب رساندن به سطح پوست به لایه‌های زیرین پوست می‌رسد. لیزر به غذه‌های چربی آسیب رسانده و موجب می‌شود چربی کمتری تولید کنند. نور درمانی باکتری‌های عامل آکنه التهابی را مورد هدف قرار می‌دهد. این درمان‌ها بافت پوست را بهبود بخشیده و زخم‌ها را کاهش می‌دهد. برای درک استفاده موثر از نور و لیزر در درمان آکنه به تحقیقات بیشتری نیاز داریم و کارشناسان این رویکرد‌ها را به عنوان تنها روش درمان آکنه در افرادی توصیه می‌کنند که دارو‌های تایید شده را تحمل نمی‌کنند. این درمان‌ها ناخوشایند بوده و موجب مشکلات موقتی پوست مانند آفتاب سوختگی شدید می‌شود.

روش‌های آرایشی: پوست اندازی شیمیایی و لایه برداری در کنترل آکنه موثر است. این روش‌های آرایشی –که قبلا برای کم رنگ کردن خطوط ظریف، آسیب دیدگی ناشی از نور خورشید و زخم‌های جزیی صورت مورد استفاده قرار می‌گرفت در صورت استفاده همراه با سایر روش‌های درمانی آکنه از همه موثرتر می‌باشد. این روش‌ها موجب قرمز، پوسته شدن و تاول زدن شدید و تغییر رنگ طولانی مدت پوست می‌شود.

درمان اثر به جا مانده از آکنه

پزشکان ممکن است بتوانند با استفاده از روش‌های خاص زخم‌های به جا مانده از آکنه را کاهش دهند. این روش‌ها عبارتند از مواد پُر کننده، لایه برداری، نور درمانی شدید و ترمیم لیزری.

• مواد پُرکننده بافت نرم: کلاژن یا چربی به زیر پوست و به درون زخم‌ها تزریق می‌شود تا زخم‌ها پر شده یا پوست کش بیاید و زخم‌ها کم رنگ شود. نتایج حاصل از این نوع درمان زخم آکنه موقتی است، بنابراین مجبورید که تزریق‌ها را به صورت دوره‌ای تکرار کنید.
• لایه برداری شیمیایی: با استفاده از اسید قوی لایه بالایی پوست برداشته شده و از عمق زخم‌ها کاسته می‌شود. برخی از لایه برداری‌های قوی‌تر حتی به عمق بیشتری از پوست راه پیدا می‌کنند.
• برداشت پوست: این روش که معمولا برای زخم‌های شدید مورد استفاده قرار می‌گیرد، لایه بالایی پوست بوسیله حرکت سریع برس سیمی برداشته می‌شود. زخم‌های سطحی کاملا برطرف و زخم‌های عمیق‌تر کم رنگ‌تر می‌شوند. لایه برداری موجب تغییر رنگدانه در افراد با رنگ پوست تیره می‌شود.
• برداشت پوست میکرو (Microdermabrasion): این روش جدیدتر برای درمان زخم ناشی از آکنه شامل ابزاری دستی است که کریستال‌ها را بر روی پوست می‌دمد. این کریستال‌ها به آرامی سطح پوست را سائیده یا «تمیز» می‌کند. سپس، یک لوله خالی کریستال‌ها و سلول‌های پوست را جمع آوری می‌کند.
• از آنجایی که تنها سلول‌های سطحی برداشته می‌شوند، پوست آسیب نمی‌بیند. با این حال، نتیجه آن سطحی است و زخم‌ها حتی پس از چند جلسه باز هم قابل مشاهده هستند.
• درمان با لیزر، نور و بسامد رادیویی: در ترمیم لیزری، اشعه لیزر لایه بیرونی پوست (اپیدرم) را تخریب کرده و به پوست زیرین آن (دِرم) برخورد می‌کند. با بهبود زخم، پوست جدید شکل می‌گیرد. لیزر‌های با شدت کمتر (لیزر‌های غیرتهاجمی) منابع نور ضربه‌ای و ابزار بسامد رادیویی به اپیدرم آسیب نمی‌رسانند. این ابزار به درم برخورد کرده و موجب تشکیل پوست جدید می‌شود. پس از چند نوبت درمان، زخم‌های ناشی از آکنه کمتر قابل مشاهده هستند. بدین معنی که زمان درمان کوتاه‌تر است، اما درمان باید به دفعات تکرار شود و نتیجه آن سطحی است.
• جراحی پوست: این فرآیند ساده (برش کوتاه) زخم‌های آکنه را برش می‌دهد. بخیه یا پیوند پوست حفره به جا مانده از زخم را ترمیم می‌کند.



تغییر شیوه زندگی

شما می‌توانید با محافظت درست از پوست و انجام تکنیک‌های زیر از آکنه پیشگیری گرده یا آن را کنترل نمایید:

• محل مورد نظر را با صابون ملایم بشویید. استفاده از محصولاتی مانند ضد عفونی کننده صورت، دارو‌های قابض و انواع ماسک توصیه نمی‌شود، زیرا موجب تحریک پوست شده و آکنه را تشدید می‌کند. شستشوی بیش از حد و سابیدن نیز موجب تحریک پوست می‌شود. اگر بر روی خط رویش مو مستعد آکنه هستید، موی خود را چند بار در هفته بشویید.
• از لوسیون آکنه بدون نسخه برای خشک کردن روغن اضافی و تسریع پوست اندازی استفاده نمایید. از محصولات حاوی ترکیبات فعال پروکسید بنزوئیل یا اسید سالیسیلیک استفاده نمایید.
• از مصرف مواد تحریک کننده پوست خودداری نمایید. از مصرف مواد آرایشی چرب، کرم‌های ضد آفتاب، محصولات حالت دهنده مو یا مواد پوشاننده آکنه خودداری کنید. از محصولات دارای برچسب «مبتنی بر آب» یا «فاقد مواد ایجاد کننده جوش سرسیاه» استفاده نمایید.
• در برخی از افراد، نور خورشید آکنه را تشدید می‌کند. علاوه براین، برخی از دارو‌های مخصوص آکنه ممکن است فرد را بیشتر در معرض تابش خورشید قرار دهد. با پزشک تان در مورد این دارو‌ها صحبت کنید و در صورتیکه داروی شما نیز یکی از آنهاست، تا حد امکان در زیر نور آفتاب قرار نگیرید و اگر مجبورید که در معرض تابش خورشید باشید، از ضد آفتابی استفاده نمایید که حفره‌های پوست تان را پر نکند.
•  از آنچه با پوست در تماس است مراقبت نمایید. مو‌های تان را تمیز و دور از پوست تان نگه دارید. همچنین از قرار دادن دست‌ها یا اشیایی مانند گوشی تلفن بر روی صورت تان خودداری کنید. پوشش سنگین یا کلاه نیز می‌تواند مشکل ساز باشد، بویژه اگر عرق کنید. عرق، چرک و چربی می‌تواند یکی از عوامل آکنه باشد.
• جوش‌ها را دستکاری نکنید. دستکاری یا فشار دادن جوش‌ها موجب عفونت یا زخم شدن پوست می‌شود. اگر به درمان مضاعف نیاز دارید، با پزشک یا متخصص پوست مشورت نمایید.



نکات تغذیه‌ای

برخی از مطالعات نشان داده است که انجام موارد تکمیلی زیر به درمان آکنه کمک می‌کند:

• روغن درخت چای ژل‌های حاوی 5 درصد روغن درخت چای به اندازه لوسیون‌ها حاوی 5 درصد پروکسید بنزوئیل موثر است، با این حال روغن درخت چای به تدریج تاثیرگذاری خود را نشان می‌دهد. روغن درخت چای ممکن است موجب بروز واکنشی به نام درماتیت تماسی شود. همچنین این نگرانی وجود دارد که محصولات رایج حاوی روغن درخت چای موجب رشد سینه‌ها در پسران جوان می‌شود. اگر به آکنه روزاسه دچار شوید، از روغن درخت چای استفاده نکنید، زیرا علائم آن را تشدید می‌کند.
• هیدروکسی اسید آلفا: این اسید‌های طبیعی که در غذا‌هایی مانند مرکبات، نیشکر، سیب و انگور یافت می‌شود وقتی به صورت موضعی مورد استفاده قرار گیرد، به حذف سلول‌های مرده پوست و باز شدن حفره‌ها کمک می‌کند. هیدروکسی اسید آلفا همچنین ظاهر زخم‌های ناشی از آکنه را بهبود می‌بخشد. عوارض جانبی هیدروکسی اسید آلفا شامل قرمزی، سوزش خفیف و خارش پوست می‌باشد.
• اسید آزلائیک: این اسید طبیعی موجود در غلات کامل و محصولات حیوانی دارای خواص آنتی باکتریال می‌باشد. به نظر می‌رسد کرم اسید آزلائیک 20 درصد بسیار موثرتر از سایر درمان‌های معمول آکنه از جمله پروکسید بنزوئیل 5 درصد و تتراسایکلین خوراکی می‌باشد.
• مکمل روی: روی در بهبود جراحت و کاهش التهاب بسیار موثر است که به نوبه خود موجب بر طرف شدن آکنه می‌شود. مصرف مکمل روی به همراه غذا موجب کاهش عوارض جانبی مانند مزه بد دهان و حالت تهوع می‌شود. همچنین می‌توان روی را به کرم‌ها یا لوسیون‌ها اضافه نمود تا شیوع آکنه را کاهش دهد.
• همیشه قبل از انتخاب این درمان‌های طبیعی با پزشک تان مشورت نمایید. مکمل‌های رژیمی نیز موجب بروز عوارض جانبی شده و ایمنی و کارایی برخی از درمان‌های خاص نیز تغییر می‌دهد.

پیشگیری

با بهبود یا برطرف شدن آکنه، حتما به درمان خود ادامه دهید تا از شیوع مجدد آن پیشگیری شود. در برخی از موارد، ممکن است لازم باشد فرد از درمان موضعی برای نواحی مستعد آکنه استفاده نماید، به مصرف دارو‌های خوراکی پیشگیری از بارداری ادامه داده یا برای تمیز نگه داشتن پوست در جلسات نوردرمانی شرکت نماید.

در مورد چگونگی پیشگیری از شیوع مجدد آکنه با پزشک مشورت نمایید. همچنین می‌توان با مراقبت‌های فردی مانند شستشوی پوست با شوینده‌های ملایم و خودداری از دستکاری یا کندن جوش‌ها از شیوع آکنه پیشگیری نمود.

سایر اقدامات پیشگیری از آکنه عبارتست از:

• تنها دو بار در روز نواحی مستعد آکنه را بشویید. شستشو چربی اضافی و سلول‌های مرده پوست را پاک می‌کند. اما شستشوی بیش از حد پوست را تحریک می‌کند. نواحی مستعد آکنه را با شوینده‌ی ملایم شستشو داده و از محصولات فاقد چربی و مبتنی بر آب برای از مراقبت از پوست استفاده نمایید.
• از کرم یا ژل آکنه بدون نسخه برای پاک کردن چربی اضافی استفاده نمایید. از محصولات دارای ترکیبات فعال مانند پروکسید بنزوئیل یا اسید سالیسیلیک استفاده نمایید.
•  از آرایش سنگین پوست خودداری نمایید. لوازم آرایش پودری نسبت به کرم‌ها ارجحیت دارند، زیرا میزان تحریک کنندگی آن‌ها کمتر است.
• قبل از خوابیدن آرایش صورت را پاک کنید. خوابیدن با آرایش موجب بسته شدن حفره‌های (منافذ) کوچک فولیکول‌های مو می‌شود. همچنین لوازم آرایش قدیمی را تعویض کرده و برس‌های آرایشی خود را به طور مرتب با آب و صابون شستشو دهید.
•  از پوشیدن لباس‌های تنگ خودداری نمایید. لباس‌های تنگ مانع خروج حرارت و رطوبت شده و موجب تحریک پوست می‌شود. همچنین در صورت امکان از پوشیدن کمربند، کوله پشتی، کلاه ایمنی یا تجهیزات ورزشی تنگ و چسبان خودداری نمایید تا مانع اصطکاک آن‌ها با پوست شود.
• پس از ورزش یا فعالیت‌های سنگین دوش بگیرید. چربی و عرق روی پوست موجب ماندن چرک و باکتری بر روی پوست می‌شود.

منبع: zistnews

علل، علایم و راه‌های درمان نارسایی کلیه

علل، علایم و راه‌های درمان نارسایی کلیه

هفته نامه سلامت - دکتر ناهید حمزه‌ای اصفهانی: کلیه‌ها دو عضو لوبیایی شکل با میلیون‌ها واحد فیلترکننده بنام نفرون هستند که وظیفه دفع سموم و جذب مواد مغذی و شیمیایی لازم برای متابولیسم بدن را برعهده دارند. اگر این نفرون‌ها به هر دلیلی از جمله بیماری‌های کلیه یا بیماری‌های زمینه‌ای دچار آسیب و تخریب شوند، کلیه به سمت نارسایی پیش می‌رود.

در صورتی که حدود 90 درصد از نفرون‌ها از بین بروند، فرد در فاز انتهایی نارسایی کلیه قرار می‌گیرد و نیازمند دیالیز می‌شود. در این وضعیت کلیه‌ها قادر به دفع سموم و جذب مواد لازم نیستند و کارکرد تمامی ارگان‌های بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهند. در نهایت نیز برای رهایی از مشکلات دیالیز و بهبود کامل، فرد به پیوند کلیه نیاز پیدا می‌کند.

این مقاله به مهم‌ترین عوامل، علائم و ر اه‌های تشخیص و درمان نارسایی کلیوی می‌پردازد. نارسایی کلیوی به حالتی گفته می‌شود که در آن هر دو کلیه سالم، کارکرد خود را از دست بدهند، اما اگر فقط یک کلیه دچار اختلال کارکرد شود، کلیه دیگر قادر به جبران وظایف آن خواهدبود.

همان طور که بسیاری از افراد به دلیل فرایند اهدا یا بیماری‌های مثل تومور، سنگ یا عفونت یکی از کلیه‌های سالم خود را از دست می‌دهند و بدون هیچ مشکلی قادر به زندگی کردن هستند. در این وضعیت، کلیه سالم خود را با شرایط وفق می‌دهد، به تدریج بزرگ‌تر می‌شود و کل وظیفه فیلتر خون را بر عهده می‌گیرد.



عوامل دخیل در نارسایی کلیه

بیماری‌های بسیاری وجود دارند که باعث از دست رفتن کلیه‌ها و نارسایی کلیوی می‌شوند؛ از جمله:

بیماری قند: دیابت کنترل نشده و بالا بودن قند به طور مداوم باعث آسیب به نفرون‌های کلیه و از دست رفتن کارکرد آن‌ها می‌شود.

بیماری‌های عروق و تنگی رگ‌های کلیه: این بیماری‌ها با اختلال در خونرسانی به کلیه‌ها باعث نارسایی کلیوی می‌شوند.

عفونت‌های شدید: عفونت‌هایی که وارد خون می‌شوند با تاثیر بر کلیه‌ها می‌توانند منجر به نارسایی حاد آن‌ها شوند، اما اگر عفونت فقط در یکی از کلیه‌ها ایجاد شده باشد، باعث نارسایی کلیوی نمی‌شود، زیرا کلیه دیگر به فعالیت خود ادامه می‌دهد.

بیماری‌های خودایمنی: سیستم ایمنی وظیفه دارد از بدن در برابر عوامل بیماری زای خارجی و داخلی مثل سرطان‌ها دفاع کند، اما این سیستم در بیماری‌های خودایمنی، علیه بدن شروع به فعالیت می‌کند و به بافت‌های سالم آسیب می‌رساند. این بیماری‌ها انواع مختلفی دارند و بخش‌های متفاوتی از بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهند. برای مثال بیماری لوپوس می‌تواند باعث ضعف و بی حالی کلی بدن و درگیری مفاصل، ریه، قلب، کلیه، پوست و... شود.

بیماری‌های مادرزادی: بعضی از بیماری‌های مادرزادی می‌توانند بافت کلیه را از دوران جنینی تحت تاثیر قرار دهند. این بیماران در صورت زنده ماندن می‌توانند در سنین بالاتر داوطلب جراحی پیوند شوند.

بیماری‌های کیستیک کلیه: کلیه‌ها در حالت طبیعی ممکن است چند کیست داشته باشند، اما با افزایش تعداد این کیست ها، بافت کلیه و نفرون‌ها از کیست پوشیده می‌شوند و کارکرد کلیه کاهش می‌یابد. در این وضعیت بیمار برای دیالیز و جراحی پیوند داوطلب می‌شود.

فشار خون: فشار خون بالا یکی از عواملی است که خونرسانی را در کلیه‌ها دچار اختلال می‌کند. در این وضعیت خون با فشار مناسب به کلیه‌ها و واحد‌های فیلترکننده نمی‌رسد و باعث تخریب نفرون‌ها می‌شود. با افزایش تعداد نفرون‌های تخریب شده نیز فرد به سمت نارسایی کلیه پیش می‌رود.

درگیری کلیه در بیماری لوپوس

در صورتی که لوپوس کلیه‌ها را درگیر کند، نفرون‌های کلیه از بین می‌روند. این حالت که تحت عنوان نفریت لوپوسی شناخته می‌شود، یکی از دلایل نارسایی کلیه است. بیماری‌های خودایمنی توسط متخصصان روماتولوژی تحت درمان و کنترل قرار می‌گیرند. اگر این متخصصان متوجه شوند فرد به سمت نارسایی کلیه پیش می‌رود باید هر 3 ماه یکبار خون و ادرار او را از لحاظ دفع پروتیین و کراتینین بررسی کنند.

دفع پروتیین در ادرار نشانه اختلال در عملکرد واحد‌های فیلترکننده کلیه است. اگر میزان پروتیین دفع شده از یک حدی بالاتر برود، بیمار باید به متخصص فنرولوژی یا داخلی کلیه مراجعه کند. در این وضعیت تا حد ممکن از دارو استفاده می‌شود، اما اگر نمونه برداری از کلیه نشان دهنده نفریت لوپوسی با التهاب کلیه بر اثر لوپوس باشد، فرد داوطلب دیالیز می‌شود. در نهایت نیز با پیدا شدن کلیه مناسب، داوطلب جراحی پیوند خواهد.



علائم بالینی نارسایی کلیه

در نارسایی حاد کلیه، میزان سموم بدن مثل کراتینین ظرف مدت کوتاهی در خون بالا می‌رود و به دنبال آن سطح اوره افزایش پیدا می‌کند. در نتیجه فرد دچار تورم در اندام‌ها می‌شود. البته تورم در نارسایی مزمن کلیه شایع‌تر است، زیرا این نوع نارسایی به تدریج اتفاق یمی افتد. از دیگر علائم نارسایی حاد کلیه می‌توان به بی اشتهایی، تهوع، استفراغ و کاهش هوشیاری اشاره کرد. علائم نارسایی مزمن کلیه نیز مشابه نارسایی حاد است، اما از آنجایی که آسیب در این نوع نارسایی به تدریج اتفاق می‌افتد، بدن خود را با شرایط وفق می‌دهد و علائم را دیرتر نشان می‌دهد.

به همین دلیل ممکن است فرد علائم بی اشتهایی، تهوع و استفراغ را خیلی تجربه نکند. در نارسایی مزمن فرد بیشتر متوجه تورم در اندام‌های فوقانی یا تحتانی، پلک‌های پایینی و... می‌شود. البته باید توجه داشت تورم در اندام‌ها می‌تواند دلایل مختلفی از جمله مشکلات قلبی، تیرویید و... داشته باشد، بنابراین نمی‌توان آن را همیشه به مشکلات کلیوی ربط داد. دفع پروتیین در ادرار یا بالا رفتن کراتینین در خون از دیگر علائم نارسایی کلیوی هستند.

ممنوعیت پیوند کلیه برای افراد خاص

جراحی پیوند کلیه برای گروهی از افراد ممنوعیت دارد. افراد مبتلا به سرطان منتشر در کل بدن عفونت وسیع و فعال و بیماری‌های زمینه‌ای قلب و کبد جزو این بیماران هستند. درواقع، بدن فرد باید توانایی تحمل این جراحی بزرگ را داشته باشد و از طرف دیگر با مصرف دارو‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی دچار مشکل نشود. از آنجایی که کلیه اهدایی یک جسم خارجی برای بدن محسوب می‌شود، سیستم ایمنی سعی کند آن را از بدن دفع کند، بنابراین لازم است این بیماران پس از جراحی پیوند برای همیشه از دارو‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده کنند.

حال اگر فرد د چار بیماری سرطان، عفونت و... باشد، با مصرف دارو‌های سرکوبگر ایمنی دچار پیشرفت این بیماری‌ها می‌شود؛ بنابراین داوطلب مناسبی برای عمل پیوند نیست. مبتلایان به بیماری ایدز نمی‌توانند تحت عمل جراحی پیوند قرار بگیرند. این افراد خود دچار ضعف سیستم ایمنی هستند و از دارو‌های تقویت ایمنی استفاده می‌کنند، بنابراین نمی‌توان برای آن‌ها از دارو‌های سرکوبگر ایمنی استفاده کرد.

شرایط لازم برای گیرندگان کلیه

افرادی که داوطلب جراحی پیوند کلیه می‌شوند باید از لحاظ سلامت سایر ارگان‌های بدن در وضعیت مناسبی قرار داشته باشند. بعضی‌ها معتقد هستند افراد مسن نباید این جراحی را انجام دهند، اما برخی منابع این عمل را در هر سنی مجاز اعلام کرده اند، البته به شرطی که بدن بیمار سالم و قادر به تحمل عمل باشد. افراد گیرنده کلیه باید از لحاظ وجود بیماری سرطان در کل بدن بررسی شوند تا با تجویز دارو‌های سرکوبگر ایمنی دچار رشد بیماری نشوند.

برای مثال خانم‌ها قبل از عمل پیوند حتما باید از لحاظ سلامت گردن رحم یا سرویکس و پستان‌ها بررسی شوند. علاوه بر اینها، گروه خونی و فاکتور‌ها و آنتی ژن‌های خون باید مشخص شود تا بتوان از قرابت یا سازگاری با فرد دهنده اطمینان حاصل کرد.




شرایط لازم برای اهداکنندگان کلیه

فردی که قصد اهدای کلیه دارد نباید دچار بیماری‌های زمینه‌ای مثل دیابت، فشار خون بالا، سنگ کلیه، بیماری‌های خودایمنی، قلبی و کبدی باشد، زیرا ممکن است در آینده به کلیه خود نیاز پیدا کند. حتی اگر کلیه او در زمان حال سالم باشد نباید آن را اهدا کند، اما اگر فرد کاملا سالم باشد و داوطلب اهدای کلیه شود باید حتما قبل از عمل از عروق کلیه آنژیوگرافی یا سی تی آنژیوگرافی انجام دهد تا مشخص شود کلیه کدام سمت از لحاظ آناتومی برای اهدا و پیوند مناسب‌تر است.

دریافت کلیه از فرد زنده یا بیمار مرگ مغزی

کلیه اهدایی در دو حالت برای فرد گیرنده فراهم می‌شود؛ از فرد زنده یا فردی که به هر دلیلی دچار مرگ مغزی شده است. مشخصات خونی افرادی که داوطلب جراحی پیوند هستند توسط انجمن پیوند کلیه در فهرست پیوند قرار داده می‌شود. سپس با فراهم شدن کلیه اهدایی، شرایط خونی آن با تمام افراد داوطلب در فهرست انتظار سنجیده می‌شود. در کشور‌هایی مثل آمریکا گاهی حتی 2 سال می‌کشد تا کلیه مناسب برای بیمار پیدا شود، زیرا کلیه‌های اهدایی اغلب از طرف افراد خانواده یا افراد با مگر مغزی اهدا می‌شوند، اما خوشبختانه صف انتظار در ایران کوتاه‌تر است، زیرا تعداد افراد اهداکننده زنده بیشتر است.

مراحل جراحی پیوند کلیه

با تقسیم بندی تنه به 3 قسمت سینه، شکم و لگن می‌توان گفت کلیه‌ها در قسمت انتهایی و پایین شکم (به سمت پشت) قرار گرفته اند. در جراحی پیوند کلیه معمولا کلیه خود فرد از بدن خارج نمی‌شود، بلکه کلیه اهدایی به آن پیوند زده می‌شود، مگر اینکه کلیه نارسا، پلی کیستیک و اندازه آن بزرگ شده باشد. درواقع، اگر کلیه افزایش اندازه پیدا کرده و باعث ایجاد فشار داخل لگن شده باشد، جای زیادی برای کلیه اهدایی باقی نمی‌گذارد و باید از بدن خارج شود. در هر صورت، کلیه اهدایی معمولا داخل شکم و در قسمت قدامی آن قرار داده می‌شود. برش این جراحی معمولا به صورت مایل در سمت راست شکم ایجاد می‌شود.

فرد پس از جراحی تا 2 روز تحت مراقبت‌های ویژه در بخش پیوند باقی می‌ماند. سپس با توجه به نظر جراح و سیر بهبود ممکن است 1 تا 2 هفته در اتاق ایزوله بخش پیوند نگهداری شود. مصرف دارو‌های سرکوب کننده ایمنی باید بعد از عمل آغاز شود، زیرا سیستم ایمنی بدن در همان ساعت‌های اولیه پس از پیوند نسبت به پس زدن کلیه دریافتی اقدام می‌کند. این دارو‌ها با پایین آوردن سطح ایمنی بدن باعث می‌شوند کلیه به عنوان یکی از اعضای بدن پذیرفته شود. مصرف دارو‌های سرکوبگر ایمنی باید برای همیشه ادامه یابد، فقط ممکن است طی زمان از میزان دوز آن‌ها کاسته شود.

مراقبت‌های پس از عمل

پس از جراحی پیوند، فرد باید تحت نظر متخصص تغذیه قرار بگیرد و مصرف گوشت قرمز و نمک را کاهش دهد. همچنین باید 6 تا 7 هفته بعد از عمل از بلند کردن اشیای سنگین‌تر از 5 کیلوگرم خودداری کند تا زخم دیواره شکم بهبود یابد. ورزش نیز طی این مدت فقط باید در حد پیاده روی باشد. ضربه به شکم، ورزش‌های شدید و بلند کردن اشیای سنگین در دوران نقاهت همگی فرد را در معرض خطر پارگی دیواره شکم قرار می‌دهند. فعالیت‌های طبیعی و زندگی عادی را می‌توان از 2 ماه بعد از عمل آغاز کرد.



پس زدن کلیه پیوندی

کلیه پیوندی در بعضی موارد طی روز‌های اول توسط بدن پس زده می‌شود. در این وضعیت، سیستم ایمنی با ترشح مواد خاص باعث ایجاد تب می‌شود. علاوه بر تب، فرد ممکن است دچار ورم کلی بدن شود که به علت عدم کارکرد کلیه و تجمع سموم در خون ایجاد می‌شود. یکی دیگر از نشانه‌های پس زدن کلیه، نکروز یا گانگرن بافت کلیه و درد شدید است. با بررسی فاکتور‌های خون مثل کراتینین و اوره نیز می‌توان به پس زدن کلیه پی برد. درواقع، بالا رفتن ناگهانی این فاکتور‌ها می‌تواند نشان دهنده پس زدن کلیه باشد.

افزایش ناگهانی وزن در روز‌های بعد از عمل از دیگر نشانه‌های دفع کلیه اهدایی است که به علت تجمع مایعات در بدن ایجاد می‌شود. اگر پس زدن کلیه در مراحل اولیه باشد شاید بتوان با تغییر دارو آن را متوقف کرد. در غیر این صورت فرد باید کلیه اهدایی را از بدن خارج کند و تا پیدا شدن کلیه جدید تحت درمان با دیالیز قرار بگیرد. گاهی اوقات نیز پس زدن کلیه به تدریج و در ماه‌ها یا سال‌های آینده اتفاق می‌افتد. در این شرایط، میزان اوره و کراتینین به تدریج بالا می‌رود و مزمن می‌شود. همچنین فرد آرام آرام دچار تورم می‌شود. این بیماران نیز ممکن است داوطلب دیالیز شوند و مجدد در فهرست پیوند قرار بگیرند.

پیوند کلیه، لوپوس را خاموش نگه می‌دارد

از آنجایی که درمان بیماری‌های خودایمنی مثل لوپوس با استفاده از دارو‌های سرکوبگر سیستم ایمنی اینجام می‌شود، این بیماری‌ها پس از جراحی پیوند کلیه تا مدت‌ها خاموش باقی می‌مانند، زیرا برای جلوگیری از دفع کلیه پیوندی از مقادیر بالای دارو‌های سرکوب کننده ایمنی استفاده می‌شود، اما باید به خاطر داشت بیماری لوپوس به غیر از کلیه می‌تواند سایر ارگان‌ها بدن را نیز درگیر کند. اختلال در این ارگان‌ها نیز خود ممکن است منجر به اختلال در کارکرد کلیه پیوندی شود.

برای مثال اگر لوپوس بر کارکرد قلب تاثیر گذاشته باشد با اختلال در خونرسانی به کلیه پیوندی می‌تواند سلامت آن را در معرض خطر قرار دهد یا برای مثال اگر دستگاه تنفس بیمار به دنبال لوپوس دچار درگیری شده باشد، با اختلال در اکسیژن رسانی به بافت‌ها می‌تواند کلیه پیوندی را دچار مشکل کند. علاوه بر اینها، افرادی که کلیه پیوندی دریافت می‌کنند حتما باید به طور مرتب از لحاظ رشد بیماری‌های سرطانی در ارگان‌های مختلف بررسی شوند. تمامی این عوامل می‌توانند کلیه پیوندی و حیات بیمار را در معرض خطر قرار دهند، بنابراین افراد باید پس از پیوند کلیه همیشه تحت نظر پزشک باشند تا به محض وقوع اولین علائم نسبت به رفع آن اقدام کنند.



پیشگیری از نارسایی کلیه

افراد مبتلا به لوپوس برای پیشگیری از نارسایی کلیه باید تحت نظارت دقیق و منظم پزشک قرار داشته باشند تا در صورت بروز علائم درگیری، کلیه را تحت درمان حمایتی قرار دهند. مصرف منظم دارو‌های لوپوس و انجام به موقع آزمایش‌های دوره‌ای به پیشگیری از اختلالات کلیه در این بیماران کمک می‌کند.

افراد مبتلا به دیابت نیز برای این منظور باید همیشه قند خون را در محدوده طبیعی نگه دارند و دارو‌های خود را به طور مرتب استفاده کنند. در این صورت درگیری کلیه را می‌توانند به تعویق بیندازند یا به طور کلی از بروز آن جلوگیری کنند. مبتلایان به فشار خون بالا نیز باید همیشه فشار خون را تحت کنترل داشته باشند.

اعضای بدن بیمار سنندجی به چند نفر زندگی دوباره بخشید

اعضای بدن بیمار سنندجی به چند نفر زندگی دوباره بخشید

آفتاب‌‌نیوز :

شیدا خیراللهی اظهار داشت: سلیمان نصیری مرد 49 ساله ساکن ناحیه منفصل شهری حسن آباد سنندج 21مهر پس از سقوط از ارتفاع به بیمارستان کوثر سنندج منتقل شد.

وی افزود: این بیمار سنندجی بدنبال سقوط دچار کاهش سطح هوشیاری و دچار مرگ مغزی شد که بلافاصله خانواده‌اش برای اهدای اعضای بدن وی به بیماران نیازمند عضو رضایت دادند.

کارشناس مسئول اهدای عضو دانشگاه علوم پزشکی کردستان با بیان اینکه این بیمار دارای همسر و 2فرزند بوده و پدر و مادرش نیز در قید حیات هستند، گفت: پس از موافقت خانواده وی، بیمار برای انجام مراحل اهدای عضو به تهران اعزام شد.

وی یادآور شد: پس از طی مراحل اهدای عضو و مراحل قانونی و پزشکی این عمل خداپسندانه، پیکر آن مرحوم بعد از بازگشت به سنندج صبح امروز /جمعه/ در حسن آباد به خاک سپرده شد.

مرگ مغزی به معنی عدم بازگشت به زندگی بوده و زندگی بیمار وابسته به دستگاه است در صورت جدا شدن از دستگاه بعد از چند ثانیه او فوت می‌کند.

سطح هوشیاری این بیماران عدد سه است در حالی که سطح هوشیاری انسان سالم عدد 15 است، بیمار مرگ مغزی در صورتی که اهدای عضو هم نشود بیشتر از هفت تا 10 روز زنده نخواهند ماند.

اعضای قابل اهدای فرد مرگ مغزی شامل قلب، ریه‌ها، کبد، روده‌ها، لوزالمعده و کلیه هاست ضمن اینکه برخی از بافت‌های بدن از جمله پوست، قرنیه، تاندون، غضروف، استخوان و دریچه قلب نیز قابل پیوند است.

محققان هشدار می‌دهند؛ شیرهای گیاهی برای سلامت کودکان مضر است

محققان هشدار می‌دهند؛ شیرهای گیاهی برای سلامت کودکان مضر است

به گزارش خبرنگار مهر، به گفته محققان شیرهای گیاهی حاصل از برنج، نارگیل، جودوسر یا سایر ترکیبات دیگر (البته بجز شیر سویا غنی شده) فاقد مواد مغذی اصلی برای رشد ابتدایی کودکان هستند.

همچنین کودکان این گروه سنی باید از نوشیدنی‌های رژیمی، شیر طعم دار و نوشیدنی‌های قندی اجتناب نمایند.

«مگان لات»، عضو تیم تحقیق، در این باره می‌گوید: «اکثر والدین فکر می‌کنند که شیرهای گیاهی از لحاظ خاصیت با شیرگاو برابری دارند درحالیکه دقیقا اینطور نیست.»

وی در ادامه می‌افزاید: «اکثر شیرهای گیاهی قادر به تامین مقدار کافی مواد مغذی موردنیاز نظیر ویتامین D و کلسیم نیستند.»

همچنین توصیه می‌شود کودکان به دور از مصرف نوشابه‌های قندی کافئین‌دار باشند.

طبق دستورالعمل جدید سلامت، کودکان زیر یک سال نباید هیچ نوشیدنی‌ای بنوشند. کودکان 1 تا 5 سال، مجاز به نوشیدن بیش از نصف فنجان نوشیدنی در روز نیستند.

همچنین توصیه می‌شود کودکان 1 و 2 سال، دو تا سه فنجان شیر در روز بنوشند. در سن 2 و 3 سال نباید بیش از 2 فنجان شیر کم چرب در روز بنوشند. برای سن 4 و 5 سال، نوشیدن حداکثر 2.5 فنجان در روز شیر کم چرب توصیه می‌شود.